Sonetu publicáu nel Leer el Paisaje del domingu 4 d’aviente de 2007, editáu pol Xardín Botánicu Atlánticu de Xixón.
Una estrofa de versos defectuosos,
botella vacia, frases que nun salen
de la boca, esos besos qu’un res valen
pa los nuestros silencios arguyosos.
Poques coses, yá ensin utilidá:
la melodía escasa, solamente
unes güelgues, un pequeñu accidente,
miseries de doméstica verdá.
Delles veces la vida ye un impulsu
vistíu d’olvidu, que nos afuega
nun llamuergu indefiníu y convulsu.
Delles veces la vida mira, ñega,
y poco a poco’l valor nos agota,
y queda aburrida, callada, rota.
